Bhagavad Gita
Bhagavad Gita Chanting Kapitel 2
1. प्रथमोऽध्यायः
धृतराष्ट्र उवाच ।
कुरुक्षेत्रे समवेता युयुत्सवः
मामकाः पाण्डवाश्चैव किमकुर्वत सञ्ज्य ॥१.१॥
1. Kapitell
Dhrtarastra uvāca
dharmā kṣētrē kuru kṣētrē samavētā yuyutsavaḥ |
māmakāḥ pāṇḍavāścaiva kim akurvata sañjaya ||1.1||
König Dhrtarastra fragte:
Im Feld der Kuru, im Dharmafeld haben sich meine Leute und die Pandavas versammelt und wollen miteinander zu kämpfen. Sanjaya, was geschah?
द्वितीयोऽध्यायः
अर्जुन उवाच
कार्पण्यदोषोपहतस्वभावः पृच्छामि त्वां धर्मसंमूढचेताः ।
यच्छ्रेयः स्यान्निश्चितं ब्रूहि तन्मे शिष्यस्तेऽहं शाधि मां त्वां प्रपन्नम् ॥२.७ ॥
2. Kapitel
Arjuna uvāca
kārpaṇya dōṣō pahatasvabhāvaḥ
prcchāmi tvāṁ dharma saṁmūḍhacētāḥ |
yacchrēyaḥ syān niścitaṁ brūhi tanmē
śiṣyastē:’haṁ śādhimāṁ tvāṁ prapannam ||2.7 ||
Arjuna sprach:
Mit einem von Sorgen überwältigten Mind und einem verwirrten Verstand hinsichtlich Dharma, bitte ich dich, sage mir, was ist definitiv gut für mich und alle anderen. Ich bin dein Schüler, lehre mich, der sich dir hingegeben hat.
श्रीभगवानुवाच
अशोच्यानन्वशोचस्त्वं प्रज्ञावादांश्च भाषसे ।
गतासूनगतासूंश्च नानुशोचन्ति पण्डिताः ॥ २.११ ॥
śrī bhagavān uvāca
aśōcyān anva śōcastvaṁ prajñā vādāṁśca bhāṣasē |
gatāsūn agatāsūṁ śca nānu śōcanti paṇḍitāḥ || 2.11 ||
Shre Bhagavan sprach
Du sorgst dich um die, um die du dir keine Sorgen machen brauchst. Gleichzeitig sprichst du die Worte eines Weisen. Diese jedoch sorgen sich weder um die Gegangenen noch um die Lebenden.
न त्वेवाहं जातु नासं न त्वं नेमे जनाधिपाः ।
न चैव न भविष्यामः सर्वे वयमतः परम् ॥ २.१२ ॥
na tvēvāhaṁ jātu nāsaṁ na tvaṁ nēmē janādhipāḥ |
na caiva na bhaviṣyāmaḥ sarvē vayam ataḥ param || 2.12 ||
Weder habe ich nicht zu einer Zeit nicht existiert, noch du, noch diese Könige. Und in der Zukunft werden wir alle nicht aufhören zu existieren und im „here after“.
देहिनोऽस्मिन्यथा देहे कौमारं यौवनं जरा ।
तथा देहान्तरप्राप्तिर्धीरस्तत्र न मुह्यति ॥ २.१३ ॥
dēhinō:’smin yathā dēhē kaumāraṁ yauvanaṁ jarā |
tathā dēhāntara prāptir dhīras tatra na muhyati || 2.13 ||
So wie Atman diesen Body bewohnt und durch Kindheit, Jugend und fortgeschrittenes Alter hindurch geht und dann einen anderen Körper erwirbt, so ist ein Weise nicht gestört.
मात्रास्पर्शास्तु कौन्तेय शीतोष्णसुखदुःखदाः ।
आगमापायिनोऽनित्यास्तांस्तितिक्षस्व भारत ॥ २.१४ ॥
mātrā sparśāstu kauntēya śītōṣṇa sukha duḥkhadāḥ |
āgamā pāyinō:’nityās tāṁs titikṣasva bhārata || 2.14 ||
Oh Arjuna. Unsere Sinnesorgane und die entsprechenden Objekte, die Kälte, Hitze, Vergnügen und Schmerz verursachen sind Subjekt des Kommens und Gehens und sie sind endlich. Umarme sie.
यं हि न व्यथयन्त्येते पुरुषं पुरुषर्षभ ।
समदुःखसुखं धीरं सोऽमृतत्वाय कल्पते ॥ २.१५ ॥
yaṁ hi na vyathayantyētē puruṣaṁ puruṣa rṣabha |
sama duḥkhasukhaṁ dhīraṁ sō:’mr̥tatvāya kalpatē || 2.15 ||
Oh Arjuna (Erhabene), die Person, die nicht von diesen (Sinneswahrnehmungsorganen und respektiven Objekten) gestört ist und die sich gleich in der Freude und im Schmerz fühlt ist weise. Und alleine fit für die Unsterblichkeit/Moksha/ Befreiung.
नासतो विद्यते भावो नाभावो विद्यते सतः ।
उभयोरपि दृष्टोऽन्तस्त्वनयोस्तत्त्वदर्शिभिः ॥ २.१६ ॥
nāsatō vidyatē bhāvō nābhāvō vidyatē sataḥ |
ubhayōr api dr̥ṣṭō:’ntas tvanayōs tattva darśibhiḥ || 2.16 ||
अविनाशि तु तद्विद्धि येन सर्वमिदं ततम् ।
विनाशमव्ययस्यास्य न कश्चित्कर्तुमर्हति ॥ २.१७ ॥
avināśi tu tadviddhi yēna sarvamidaṁ tatam |
vināśamavyayasyāsya na kaścitkartumarhati || 2.17 ||
अन्तवन्त इमे देहा नित्यस्योक्ताः शरीरिणः ।
अनाशिनोऽप्रमेयस्य तस्माद्युध्यस्व भारत ॥ २.१८ ॥
antavanta imē dēhā nityasyōktāḥ śarīriṇaḥ |
anāśinō:’pramēyasya tasmādyudhyasva bhārata || 2.18 ||
य एनं वेत्ति हन्तारं यश्चैनं मन्यते हतम् ।
उभौ तौ न विजानीतो नायं हन्ति न हन्यते ॥ २.१९ ॥
ya ēnaṁ vētti hantāraṁ yaścainaṁ manyatē hatam |
ubhau tau na vijānītō nāyaṁ hanti na hanyatē || 2.19 ||
न जायते म्रियते वा कदाचिन्नायं भूत्वाभविता वा न भूयः ।
अजो नित्यः शाश्वतोऽयं पुराणो न हन्यते हन्यमाने शरीरे ॥ २.२० ॥
na jāyatē mriyatē vā kadācinnāyaṁ bhūtvābhavitā vā na bhūyaḥ |
ajō nityaḥ śāśvatō:’yaṁ purāṇō na hanyatē hanyamānē śarīrē || 2.20 ||
वेदाविनाशिनं नित्यं य एनमजमव्ययम् ।
कथं स पुरुषः पार्थ कं घातयति हन्ति कम् ॥ २.२१ ॥
vēdāvināśinaṁ nityaṁ ya ēnamajamavyayam |
kathaṁ sa puruṣaḥ pārtha kaṁ ghātayati hanti kam || 2.21 ||
वासांसि जीर्णानि यथा विहाय नवानि गृह्णाति नरोऽपराणि ।
तथा शरीराणि विहाय जीर्णान्यन्यानि संयाति नवानि देही ॥ २.२२ ॥
vāsāṁsi jīrṇāni yathā vihāya navāni gr̥hṇāti narō:’parāṇi |
tathā śarīrāṇi vihāya jīrṇānyanyāni saṁyāti navāni dēhī || 2.22 ||
नैनं छिन्दन्ति शस्त्राणि नैनं दहति पावकः ।
न चैनं क्लेदयन्त्यापो न शोषयति मारुतः ॥ २.२३ ॥
nainaṁ chindanti śastrāṇi nainaṁ dahati pāvakaḥ |
na cainaṁ klēdayantyāpō na śōṣayati mārutaḥ || 2.23 ||
अच्छेद्योऽयमदाह्योऽयमक्लेद्योऽशोष्य एव च ।
नित्यः सर्वगतः स्थाणुरचलोऽयं सनातनः ॥ २.२४ ॥
acchēdyō:’yamadāhyō:’yamaklēdyō:’śōṣya ēva ca |
nityaḥ sarvagataḥ sthāṇuracalō:’yaṁ sanātanaḥ || 2.24 ||
अव्यक्तोऽयमचिन्त्योऽयमविकार्योऽयमुच्यते ।
तस्मादेवं विदित्वैनं नानुशोचितुमर्हसि ॥ २.२५ ॥
avyaktō:’yamacintyō:’yamavikāryō:’yamucyatē |
tasmādēvaṁ viditvainaṁ nānuśōcitumarhasi || 2.25 ||
अथ चैनं नित्यजातं नित्यं वा मन्यसे मृतम् ।
तथापि त्वं महाबाहो नैवं शोचितुमर्हसि ॥ २.२६ ॥
atha cainaṁ nityajātaṁ nityaṁ vā manyasē mr̥tam |
tathāpi tvaṁ mahābāhō naivaṁ śōcitumarhasi || 2.26 ||
जातस्य हि ध्रुवो मृत्युर्ध्रुवं जन्म मृतस्य च ।
तस्मादपरिहार्येऽर्थे न त्वं शोचितुमर्हसि ॥ २.२७ ॥
jātasya hi dhruvō mr̥tyurdhruvaṁ janma mr̥tasya ca |
tasmādaparihāryē:’rthē na tvaṁ śōcitumarhasi || 2.27 ||